خداوند بود و من و تو

                          تنهای تنها                                   

 ساقه ات در تمام وجود خاکی ام ريشه

 دوانده بود که آن ناشناس از راه رسيد 

 تو را چيد و با خود به آن شب خيس پراز شهوت برد 

 در زير پيکر سنگين آن ناشناس از فرط لذت و درد !

  به خود می پيچيدی

                                 که ناگهان                                                           

  قطرات خون ساقه معصومت را آلود

  و آن هنگام بود که ريشه نيمه جانت خشکيد

  و علفهای هرز وجود خاکی مرا پر کرد

  عشق برای هميشه مرد....                         و خداوند برای آن ناشناش نام انسان را برگزيد

چگونه بفرستم باورم را برای تو تا باور کنی

                                      از یاد بردنت کار من نیست......!

گاهی وقتا زندگی تمام حواسش رو جمع می کنه تا ببینه تو چه دوست داری تا درست همون رو ازت بگیره.

کاش نفهمه چه قدر دوستت دارم